Spotkania

Jan Englert (ur. 1943 w Warszawie) to polski aktor teatralny i filmowy, reżyser teatralny, profesor sztuk teatralnych, a od 2003 roku dyrektor artystyczny Teatru Narodowego w Warszawie. Na dużym ekranie zadebiutował jako Zefir w filmie Andrzeja Wajdy Kanał o Powstaniu Warszawskim (1956). W 1964 roku ukończył Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie i rozpoczął pracę w teatrach: Polskim (1964–1969, 1981–1994), Współczesnym (1969–1981) i Narodowym (od 1997). Pozostał w Teatrze Narodowym i od 18 lat pełni funkcję jego dyrektora artystycznego. Englert współpracował z najwybitniejszymi reżyserami teatralnymi, występując w ważnych rolach w sztukach Szekspira, Mickiewicza, Wyspiańskiego, Gombrowicza, Ionesco, i Mrożka. Jako reżyser wystawiał sztuki Mickiewicza, Słowackiego, Fredry, Czechowa, Turgieniewa i Witkacego.

Mogliśmy oglądać go na ekranie w filmach Andrzeja Wajdy (Kanał, Katyń, Tatarak), Kazimierza Kutza (Sól ziemi czarnej, Perła w koronie), Janusza Zaorskiego (Baryton), Filipa Bajona (Magnat), jak a także w serialach Janusza Morgensterna (Kolumbowie, Polskie drogi), Jerzego Antczaka (Noce i dnie) i Ryszarda Bera (Lalka). Łącznie wystąpił w ponad 100 filmach, wielu sztukach telewizyjnych i serialach telewizyjnych. Przez 12 lat pełnił funkcję rektora Akademii Teatralnej w Warszawie.

Otrzymał wiele odznaczeń i odznaczeń, m.in. Krzyż Kawalerski i Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1988, 2001), Złoty Krzyż Zasługi (1997), Złoty Medal „Gloria Artis” (2005) oraz odznaczenia imion Aleksandra Zelwerowicza (1993/1994), Tadeusza Boya-Żeleńskiego (2008) i Cypriana Kamila Norwida (2012). Otrzymał również Nagrodę Gustawa (2014), tytuł Ikony Polskiego Kina (2018) oraz Nagrodę Złotego Hipolita (2019). Otrzymał doktorat honoris causa Akademii Filmowej i Teatralnej w Sofii w Bułgarii. Do tego wspaniałego zestawu dokładamy przyznając Janowi Englertowi Nagrodę Modjeskiej za rok 2021, jako nagrodę za całokształt twórczości za jego aktorską pracę.

Englert występował dla Klubu w latach 1994, 1996, 1998, 2000 i 2009. Dzielił się z członkami Klubu i gośćmi cudami polskiej poezji romantycznej, przedstawiał Kwiaty Polskie Juliana Tuwima, Dziady Adama Mickiewicza, grał w sztuce o św. Mikołaju i występował w innych przedstawieniach teatralnych.

Urodzona w Zamościu, w 1992 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Debiutowała na scenie w 1990 roku rolą Zosi w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza. W latach 1992-1997 była aktorką w zespole Teatru Powszechnego w Warszawie, a od 1997 roku aktorką Teatru Narodowego. Współpracowała także z takimi teatrami jak Komedia, Bajka, Polonia i Syrena. Jej rola Klary w spektaklu Aleksandra Fredro Śluby panieńskie w reżyserii Andrzeja Łapickiego została uhonorowana na Festiwalu Teatralnym w Opolu (Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska” w 1995 roku).

W 1992 roku zadebiutowała na dużym ekranie w dramacie psychologicznym Roberta Glińskiego. Wystąpiła w ponad 40 filmach i serialach telewizyjnych. Do jej najważniejszych filmów należały Wielka wsypa Jana Łomnickiego (1992) oraz dramat psychologiczny Krystyny Jandy Pestka (1995). Wystąpiła w roli dziennikarki w komedii Jacka Bromskiego Dzieci i ryba (1997) oraz w serialu Jerzego Gruzy Czterdziestolatek. 20 lat później (1993). W telenoweli Polsatu Samo Życie była kardiologiem, w serialu TVP2 Na dobre i na zle wcieliła się w rolę ordynatora oddziału szpitala, dr Orlickiej, a w serialu TVN Diagnoza medialna wystąpiła jako anestezjolog. Urodzona w Zamościu, w 1992 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Debiutowała na scenie w 1990 roku rolą Zosi w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza. W latach 1992-1997 była aktorką w zespole Teatru Powszechnego w Warszawie, a od 1997 roku aktorką Teatru Narodowego. Współpracowała także z takimi teatrami jak Komedia, Bajka, Polonia i Syrena. Jej rola Klary w spektaklu Aleksandra Fredro Śluby panieńskie w reżyserii Andrzeja Łapickiego została uhonorowana na Festiwalu Teatralnym w Opolu (Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska” w 1995 roku).

W 1992 roku zadebiutowała na dużym ekranie w dramacie psychologicznym Roberta Glińskiego. Wystąpiła w ponad 40 filmach i serialach telewizyjnych. Do jej najważniejszych filmów należały Wielka wsypa Jana Łomnickiego (1992) oraz dramat psychologiczny Krystyny Jandy Pestka (1995). Wystąpiła w roli dziennikarki w komedii Jacka Bromskiego Dzieci i ryba (1997) oraz w serialu Jerzego Gruzy Czterdziestolatek. 20 lat później (1993). W telenoweli Polsatu Samo Życie była kardiologiem, w serialu TVP2 Na dobre i na zle wcieliła się w rolę ordynatora oddziału szpitala, dr Orlickiej, a w serialu TVN Diagnoza medialna wystąpiła jako anestezjolog. Wystepowala w serialu Skazane stacji telewizyjnej Polsat (2016). Grała też postacie negatywne, m.in. w serialu TVP2 Radio Romans i serialu Life Line. W sensacyjnym dramacie Ryszarda Bugajskiego Układ zamknięty (2013) grała u boku Janusza Gajosa i Kazimierza Kaczora. Jest również producentką spektakli teatralnych a dwa z nich One w 2008 i Intryga w 2016 r. były prezentowane w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. 

W 2005 roku otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi za osiągnięcia aktorskie, a w 2017 roku została uhonorowana Złotym Krzyżem Zasługi. W 2016 roku jej rola Elwiry w spektaklu Mąż i żona została uhonorowana nagrodą dla najlepszej aktorki na XVI Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji „Dwa Teatry”.

Pianista Wojciech Kocyan został doceniony za „wyjątkowo wyróżniające się wykonania (…) wspaniały, inteligentny artyzm (…)” (Classics Today.com) oraz „wyostrzony temperament, nienaganną technikę i wystawny ton” (Le Monde de la Musique). Jest to laureat kilku międzynarodowych konkursów pianistycznych, m.in. F. Busoni i Viotti, a także zdobywca nagród specjalnych XI Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego i zdobywca I nagrody Konkursu im. Paderewskiego. Występował w Europie, Ameryce, Meksyku, Australii i Japonii, uczestnicząc w takich festiwalach muzycznych jak Musica Antiqua Europae Orientalis, Capri Festival, Bydgoszcz International Music Festival, H.M.Gorecki Festival, Beethovenfest, Paderewski Festival, Liszt Festival w Wiedniu, San Francisco Liszt Festival , Międzynarodowy Festiwal Muzyczny Cervantino, Międzynarodowy Festiwal Muzyczny Morelia oraz Festiwal Chopinowski w Paryżu.

Nagrywał dla telewizji, radia i filmu, a jego występy były transmitowane w Europie, Stanach Zjednoczonych i Australii. Jego nagrania solowe i kameralne można znaleźć również na DUX, Naxos i Spotify. Jego najnowsza płyta z utworami Roberta Schumanna została wydana przez DUX w 2012 roku. Jest profesorem gry na fortepianie na Loyola Marymount University i dyrektorem artystycznym Paderewski Society, które co dwa lata organizuje Amerykańskie Konkursy Paderewskiego w Los Angeles. Członek Klubu im. Heleny Modrzejewskiej od 2018 roku, prof. Kocyan koncertuje dla Klubu lub organizuje wieczory muzyczne w swoim domu.

Julian Tuwim (13 września 1894 – 27 grudnia 1953), znany również pod pseudonimem „Oldlen”  jako autor piosenek, był polskim poetą, urodzonym w Łodzi, wówczas w zaborze rosyjskim. Kształcił się w Łodzi i Warszawie, gdzie studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. Tuwim wraz z Antonim Słonimskim i Jarosławem Iwaszkiewiczem założył grupę poetów eksperymentalnych Skamander. Był ważną postacią literatury polskiej, podziwianą także za wkład w literaturę dziecięcą. W 1935 otrzymał prestiżowy Złoty Laur Polskiej Akademii Literatury.

Jego zbiory: Czyhanie na Boga (1918), Sokrates tańczący (1920), Siódma jesień (1922), Wierszy tom czwarty (1923) są typowe dla jego wczesnych prac. W późniejszych tomach poezji – Słowa we krwi; 1926, Rzecz Czarnoleska; 1929, Biblia cygańska; 1933 i Treść gorejąca; 1933 – Tuwim stał się niespokojny i zgorzkniały; pisał o tragicznej pustce miejskiej egzystencji. W większym stopniu czerpał też z tradycji romantycznej i klasycystycznej, doskonaląc swoją formę i styl, stając się wirtuozowskim mistrzem słowa. Do dziś uważany jest za jednego z największych mistrzów języka polskiego.

Tuwim od początku i przez całą swoją karierę twórczą miał skłonność do satyry. Dostarczał szkice i monologi do licznych kabaretów. Jego burleska Bal w operze (1936) uważana jest za jego najlepszy poemat satyryczny. W 1918 Tuwim współtworzył kabaret Picador i pracował jako pisarz lub kierownik artystyczny z wieloma innymi kabaretami, takimi jak Czarny Kot (1917-1919), Quid pro Quo (1919-1932), Cyrulik Warszawski  (1935–1939).

W 1939 r., na początku II wojny światowej i niemieckiej okupacji Polski, Tuwim wyemigrował przez Rumunię najpierw do Francji, a po jej kapitulacji przez Portugalię do Brazylii, a następnie do USA, gdzie przebywał od 1942 r. do 1946 r. W latach 1939–1941 współpracował z emigracyjnym tygodnikiem Wiadomości Polskie. W latach 1942–1946 współpracował z londyńskim miesięcznikiem Nowa Polska oraz z gazetami polonijnymi. 

W tym czasie napisał Kwiaty Polskie, poemat epicki, w którym z nostalgią wspominał swoje wczesne dzieciństwo w Łodzi, protestował przeciwko ubóstwu jej mieszkańców, lamentował nad tragediami wojennymi, chwalił odporność narodu, oraz wyrażał nadzieję na lepszą przyszłość. W kwietniu 1944 roku Tuwim opublikował manifest My, Żydzi Polscy. Do Polski wrócił po wojnie w 1946 roku, ale w stalinowskim kraju nie publikował zbyt wiele, poza uwielbianymi do dziś przedrukami swoich klasycznych wierszy dla dzieci, jak np. Lokomotywa (1938), przetłumaczona na wiele języków. Pracował także jako dziennikarz i pisał cenione przekłady Puszkina i innych rosyjskich poetów. Zmarł w 1953 roku w wieku 59 lat w Zakopanem.